در جامعه‌ای که تنوع زبانی، اتنیکی و فرهنگی یکی از غنی‌ترین سرمایه‌های آن است، ظهور دوباره‌ی گفتمان‌های نژادپرستانه و فاشیستی در قالب‌های مدرن، از جمله کلاس‌های به‌اصطلاح «فن بیان»، زنگ خطری جدی برای آزادی‌های مدنی و هویت‌های ملی اتنیک‌ها است. این کلاس‌ها، که ظاهراً به‌منظور بهبود توانایی سخنوری طراحی شده‌اند، در بسیاری موارد به پلتفرمی برای تحقیر لهجه‌ها، تضعیف زبان‌های مادری و ترویج یک زبان معیار تحمیلی با بار ایدئولوژیک تبدیل شده‌اند.
https://www.instagram.com/reel/DKT12pjIdnL/?igsh=eTN0aDF1cmtyb2I1
شباهت این روند به پروژه‌های علمی-نژادی دوران آلمان نازی، که در پی اثبات «برتری نژاد آریایی» بودند، جای تأمل دارد. در آن دوران، دانشمندان تحت‌امر رژیم نازی با آزمایش‌های غیراخلاقی و تبعیض‌آمیز، سعی داشتند چارچوبی علمی برای توجیه سلطه‌ی یک نژاد بر دیگران بسازند. امروز، در پوشش آموزش و مهارت‌افزایی، برخی مدرسان و موسسات آموزشی نیز با حذف لهجه‌ها، تغییر هویت زبانی، و تحقیر زبان های مادری، در حال بازتولید همان منطق سلطه و حذف هستند.
فاشیسم فقط یک ساختار سیاسی نیست؛ یک منش و جهان‌بینی است. فاشیسم، در هر کجا که تنوع را تهدید، و یکپارچگی اجباری را تجویز کند، فعال است. وقتی به کودکان و نوجوانان القا می‌شود که تنها با تکلم به «زبان فارسی» می‌توان موفق بود، و لهجه یا زبان مادری‌شان مایه‌ی شرمندگی است، در واقع یک پروژه‌ی فاشیستی در سطح فرهنگی و زبانی در حال اجراست.
اما همان‌طور که فاشیسم و نازیسم در اروپا به زباله‌دان تاریخ سپرده شد، نسخه‌ی محلی‌شده‌ی آن در ایران نیز محکوم به شکست است.
برگرفته از : آرازنیوز
