روند تازه‌ای از مقاومت مدنی در پرونده زندانیان تورک آذربایجانی بندهای امنیتی اوین شکل گرفته است؛ روندی که این‌بار نه فقط در داخل زندان، بلکه در فضای بیرون نیز ادامه پیدا کرده است. پس از آغاز اعتصاب غذای «طاهر نقوی» و «ودود اسدی» در اعتراض به وضعیت پرونده و فشارهای امنیتی، اکنون خانواده‌های آنان و شماری از فعالان مدنی در بیرون از زندان نیز به این حرکت پیوسته‌اند و فضای اعتراضی را از مرزهای زندان فراتر برده‌اند.
در تازه‌ترین اقدام، چهار خواهر و مادر و برادر طاهر نقوی و زهرا پوراسد، همسر ودود اسدی با اعلام اعتصاب غذا، به نماد بارز این همراهی بدل شده.اند. آنها با تصمیمی که آشکارا بهای سنگینی دارد، اعلام کرده‌اند که مقاومت تنها یک کنش درون زندان نیست؛ می‌تواند در خانه، در خیابان و در دل کسانی ادامه یابد که ساکت نمانده‌اند. پیام کوتاه اما صریح آنها ـ «زندانیان تنها نیستند» ـ بازتاب گسترده‌ای در میان خانواده‌های زندانیان و فعالان مدنی داشته است.
پیوستن خانواده‌ها به اعتصاب غذا، رفتار اعتراضی کم‌سابقه‌ای است که نشان می‌دهد فشارهای واردشده بر این زندانیان، حلقه نزدیک آنان را نیز وارد میدان کرده است. گزارش‌های محلی از اطراف اوین و همچنین تجمع‌های کوچک اما پیوسته خانواده‌های دو زندانی، بیانگر رشد یک همبستگی آرام اما مستمر است؛ همبستگی‌ای که زنان، مادران و همسران، نقشی برجسته در شکل‌دهی آن دارند.
فعالان مدنی نیز با انتشار بیانیه‌ها و یادداشت‌های پیاپی در شبکه‌های اجتماعی، حمایت خود را از این اعتراض اعلام کرده و این اعتصاب را همراهی می‌کنند. این حرکت‌ها هرچند کوچک‌اند، اما حامل پیامی روشن‌اند: اعتراض زندانیان، اکنون فقط صدایی از پشت دیوارها نیست.
در شرایطی که نهادهای امنیتی تلاش دارند این تحرکات را محدود و خاموش کنند، گسترده‌تر شدن همراهی خانواده‌ها و فعالان نشان می‌دهد که خواسته اصلی ـ حق دادخواهی، شفافیت قضایی و پایان فشار بر زندانیان ـ همچنان زنده و پرقدرت در جریان است. اعتصاب غذا، از بندهای اوین عبور کرده و در جامعه مدنی امتداد یافته است؛ امتدادی که ساختار امنیتی را با پرسشی بنیادین روبه‌رو می‌کند: تا چه اندازه می‌توان صدای خانواده‌ها را نادیده گرفت وقتی خود آنان به بخشی از حرکت اعتراضی تبدیل شده‌اند؟
این موج تازه، اکنون به یکی از مهم‌ترین نشانه‌های مقاومت مدنی در پرونده زندانیان تورک در اوین بدل شده است؛ مقاومتی که در سکوت، اما با گام‌هایی پیگیرانه، در حال گسترش است و چشم‌ها را دوباره به وضعیت این زندانیان و خانواده‌هایشان برگردانده است.
